‘I, a stranger and afraid 

In a world I never made.’ 

Zijn we allemaal als kwetsbare eenlingen op aarde geworpen? Een vreemde vijandige wereld die ons eenzaam en bang maakt? Het voorgaande fragment van het gedicht ‘The Law of God, The Laws of Man’ van de Engelse poëet Alfred Houseman (1859-1936), drukt dat gevoel goed uit. Het uitgangspunt van een ‘ik’ die in de wereld de weg moet zien te vinden, bestaat al lang in het Westerse denken. Het is versterkt door het rationalisme van Descartes en het benadrukken van de individuele rede, maar ook door het liberalisme, de vrijemarkteconomie, maar ook door discriminatie en het massale gebruik van sociale media.  

Voor het stadium in de ontwikkeling van individualisering waarbij een mens niet langer vooral beschouwd wordt als lid van een gemeenschap en steeds meer de nadruk wordt gelegd op de eigen autonomie, muntte de filosoof Harry Kunneman in 2005 de term ‘de dikke ik’. Tien jaar later werd die door Rutte populair; de normen en waarden ‘van hardwerkend Nederland’ dienden volgens hem weer centraal te komen staan. De zo gecreëerde tegenstelling tussen de egoïst en de hardwerkende Nederlander is bedenkelijk en in elk geval niet succesvol, want zowel de individualisering als de kritiek daarop lijken alleen maar verder te groeien.  

In deze rubriek reflecteren medewerkers van Stade op maatschappelijke ontwikkelingen. Welke ontwikkelingen zien zij? Hoe komen deze in de praktijk terug? En wat zijn de uitdagingen daarbij? In deze editie staat Albert Veuger stil bij ruim veertig jaar werken binnen het sociaal domein.  

Ruim veertig jaar ben ik professioneel actief geweest in diverse functies en rollen binnen het sociaal domein, met onderwerpen als jeugdbeleid, jeugdhulp, jeugdcriminaliteit, jeugdoverlast, kwetsbare gezinnen, schooluitval, relatie welzijn en onderwijs etc.  

Mijn motivatie was werken aan het verkleinen van kansenongelijkheid. Ik ben schipperskind, opgegroeid op een schippersinternaat. In mijn tijd gingen bijna alle kinderen naar de lts (jongens) of huishoudschool (meisjes) en daarna werken (veelal varen). Met vijf andere schippersjongens gingen wij voor het eerst naar het MBO om ‘verder te leren’. Er werd vanuit het internaat een flatje geregeld voor ons zessen en op mijn zeventiende was ik al ‘eigen baas’. Ik was apetrots dat ik vervolgens ook nog naar het HBO ging, maar merkte daar ook dat het voor mijn medestudenten de gewoonste zaak leek dat je ging studeren en dat dat voor hen helemaal niet speciaal was. Deze ontdekking maakte mede dat ik me wilde inzetten voor meer gelijke kansen.  

In deze rubriek vertellen medewerkers van Stade hoe één van hun projecten bijdraagt aan de kwaliteit van samenleven? Hoe gaan zij te werk? Welke uitdagingen komen zij tegen? En wat valt er te leren? In deze editie vertelt Özden Tarimoglu over haar werk als Verhuisadviseur en Wooncoach.

Als Verhuisadviseur en Wooncoach houd ik mij bezig met de doorstroming op de woningmarkt door passende woningen te vinden voor senioren. Het gaat dan om zogenaamde ‘levensloopbestendige woningen’, waar senioren goed uit de voeten kunnen en ook over tien jaar nog met gemak en plezier zelfstandig kunnen wonen. Tegelijkertijd komen hiermee grotere woningen vrij voor andere doelgroepen. Hier hebben we dus meteen ‘twee in één’ als het gaat om kwaliteit van samenleven, maar het gaat mij uiteraard vooral om de senioren die zo lang mogelijk goed en zelfstandig moeten kunnen blijven wonen.

Wie in Nederland publiekelijk het woord krijgt of neemt, doet dat vaak om onvrede te uiten. De media, de politiek, de eigen belangen of de algoritmen stoken graag de tegenstellingen op. We zijn goed in het onderstrepen van ons eigen gelijk. In het oplossen van problemen blijken we minder goed. Het aantal onderwerpen waarbij onze overheden jammerlijk falen, stapelt zich op. We zijn tevreden met ons eigen leven, maar niet met de samenleving, we vertrouwen op de democratie, maar niet op de politiek. De schaduw van problemen die dringend om een oplossing vragen, verduistert steeds vaker ons geloof in een goede toekomst. Wat gaan we doen, lotgenoten?