In het weekend drong het langzaam tot me door dat de nieuwe maatregelen grote gevolgen hadden voor het werk. Het overleg met maatschappelijk werkers op maandagmorgen werd afgezegd. Er kwamen instructies dat niemand meer op de werkplek mocht verschijnen en dat we tot nader order thuis moesten werken. Er spookten allerlei vragen door mijn hoofd: hoe zou ik met mijn drie wijkteams kunnen overleggen? Wat konden de wijkwerkers eigenlijk nog voor hun cliënten betekenen als zij geen face-to-face contact meer konden hebben? Hoe handel je Wmo-aanvragen op afstand af? Hoe ga je om met mensen in een vechtscheiding? Of die dringend hulp nodig hebben bij hun financiën?
Op maandagmorgen explodeerden mijn whatsappsgroepen en mailboxen.
Iedereen buitelde over elkaar heen met vragen en oplossingen. Ik installeerde Skype en mijn digitale leerschool begon. Mijn collega-wijkteammanagers en ik probeerden zo goed en zo kwaad als het ging de eerste antwoorden te vinden voor onze werkers. Aan het eind van de dag konden de eerste werkinstructies de deur uit.
Die eerste week werkten we keihard om alles weer op de rit te krijgen. En eigenlijk lukte dat wonderbaarlijk goed. Ook op afstand blijkt er van alles mogelijk te zijn. Ik overleg weer met mijn teams en zie hoe iedereen erbij zit. Er zitten kinderen op schoot en er wandelen poezen door beeld. De wijkwerkers bellen hun klanten voor een keukentafelgesprek en houden contact op afstand. Zwakke gezinnen of gezinnen waar potentieel gevaar voor huiselijk geweld is worden extra in de gaten gehouden. Wmo-aanvragen voor hulpmiddelen of woningaanpassingen kunnen met wat kunst- en vliegwerk ook op afstand worden afgehandeld: bijvoorbeeld door foto’s en filmpjes van de situatie thuis te laten maken, door de klant zelf iets te laten opmeten, door regels tijdelijk wat te versoepelen. Vanuit de opbouwwerkers en vrijwilligerscoördinatoren worden vrijwilligersinitiatieven opgezet. Er werd een sportieve paas-challenge voor kinderen verzonnen en digitaal verspreid. Zelfs het inwerken van een nieuwe medewerker gaat gewoon door via Skype.
Zeker, er zijn ook lastige kanten. Ik mis het echte contact. Het contact met een beeldscherm ertussen is afstandelijk en vergaderen kost extra energie. Medewerkers met kleine kinderen worden zwaar belast. Nogal wat teamleden hebben te maken met corona in hun eigen omgeving. Het bewaken van de eigen grenzen is lastiger als je vanuit huis werkt. Van mij als wijkteammanager vraagt dit dat ik goed de vinger aan de pols houd bij mijn medewerkers. Ook is het op orde brengen van de administratie van mensen met schulden lastig. Want mensen hebben vaak niet de juiste faciliteiten om te scannen, kopiëren en dergelijke.
Maar wat overheerst is trots over de grote flexibiliteit en creativiteit van mijn wijkteams. Daar zullen we zeker dingen van vasthouden wanneer we over enige tijd weer meer bewegingsvrijheid krijgen. Het zoeken van een balans tussen werk en privé is een uitdaging voor de komende tijd, waarover ik meedenk met de medewerkers. En net als bij de andere opgaven zullen we ook daar wel uitkomen.
P.S.
In Zorg+ Welzijn verscheen op 1 april een bericht over het functioneren van wijkteams in deze bijzondere coronatijd. Alissa van Zijl is onderzoeker aan de Erasmus Universiteit Rotterdam. Zij bestudeert het functioneren van wijkteams en ontdekte tijdens een belronde langs wijkteams dat deze teams momenteel op afstand digitaal waken over kwetsbare mensen. Hoe zij dit doen? Lees het artikel hier!
Het artikel bood mij een heel herkenbaar beeld.
Suzanne Bunnik
Senior Adviseur Stade Advies
Email: s.bunnik@stade.nl
Tel: 06 34 24 21 43